بازی فکری «دد دراپ»

با توجه به تعداد بازیکنان چند کارت به رو در میان میز گذاشته می شود، سپس مابقی کارت ها بین بازیکنان پخش می شود.

بازیکنان در نوبت خود حق دارند یکی از 3 عمل زیر را انجام دهند.

- یک کارت خود را با یکی از کارت های رو شده روی میز تعویض کنند.

- یک کارت خود را با یکی دیگر از بازیکنان تعوض کنند.

- یا دو کارت به یکی دیگر از بازیکنان نشان دهند و از او بخواهند اگر مجموع عدد بر روی آن کارت ها را دارد به او بدهد. آن بازیکن اگر مجموع عدد بر روی آن کارت ها را  داشته باشد باید آن کارت را با یکی از همان دو کارت تعویض کند.

در پایان اگر کسی بتواند کارتی که به پشت بر روی میز است را حدس بزند باید دو کارت که مجموع عدد آنها برابر با آن کارت مخفی است را بر روی میز بگذارد و به تنهایی کارت مخفی را ببیند. اگر جواب غلط بود، آن بازیکن از بازی حذف می شود و بازی ادامه پیدا می کند ولی اگر جواب را به درستی حدس زده باشد او برنده آن دور از بازی است و یک توکن به دست می آورد.

بازی در چند دور انجام می شود. بازیکنی که بتواند در تعداد دور معینی از دورها برنده باشد، پیروز نهایی بازی خواهد بود.

اجزاء اصلی تشکیل‌دهنده‌ی دد دراپ، فقط و فقط 13 کارت هستند: 4  کارت «صفر»، 3 کارت «یک»، 2 کارت «دو»، 2 کارت «سه»، 1 کارت «چهار» و 1  کارت «پنج». در هر بازی، یکی از این 13 کارت، «به‌پُشت» در وسط میز بازی  قرار می‌گیرد و بازیکنان باید تلاش کنند با ردّ و بَدل کردن اطلاعات و  استنتاج درست، عدد روی «کارت مخفی» را حدس بزنند.

بازیکنان، در هر نوبت، می‌توانند یکی از این 3 عملیات را انجام دهند:

1)  یکی از کارت‌های دست خود را با یکی از کارت‌های روی میز عوض کنند (و  پُرواضح است که «کارت مخفی» جزو کارت‌های روی میز محسوب نمی‌شود). کارت‌های  روی میز -که دقیقاً به‌تعداد بازیکنان هستند، برخلاف «کارت مخفی»، از  ابتدا تا انتهای بازی، «به‌رو» هستند. با این کار، نوعی از تبادل اطلاعات رخ می‌دهد که همه‌ی بازیکنان -البته به‌شرط آن‌که حواس‌شان به موبایل‌شان  نباشد!- از آن باخبر می‌شوند؛ یعنی همه می‌بینند که چه کارتی به وسط میز  آمده و چه کارتی به دست بازیکن می‌رود.

2) یکی از کارت‌های  دست خود را با یکی از کارت‌های یکی از رُقبا عوض کنند. با این کار،  اطلاعات صرفاً بین دو بازیکنی که طرف معامله هستند، ردّ و بَدل شده و  بقیه‌ی بازیکنان بهره‌ای از این معامله نمی‌برند!

3) دوتا  از کارت‌های خود را به یکی از رقبا نشان بدهند! بله، این کار ریسک‌اَش خیلی  بالاست ولی گهگاه می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد! رقیب، کارت‌ها را دیده و  اعلام می‌کند که آیا کارتی در دست دارد که عددش با مجموع اعداد دو کارت،  یکی باشد یا نه! اگر داشت، آن کارت را داده و در عوض، یکی از دو کارت را  دریافت می‌کند. در این‌جا نیز بقیه‌ی بازیکنان بهره‌ای از معامله نمی‌برند!

آخرین  کاری که یک بازیکن، در نوبت خود می‌تواند انجام دهد، حدس زدن «کارت مخفی»  است. البته شاید «حدس زدن» عبارت درستی نباشد و بهتر باشد از فعل «کشف  کردن» استفاده کرده و کلاس بازی را پایین نیاوریم! برای این کار، بازیکن  بدون آن‌که حرفی بزند، دوتا از کارت‌های خود را «به‌پُشت» در کنار «کارت  مخفی» می‌گذارد و سپس «کارت مخفی» را «مخفیانه» چک می‌کند! اگر عدد «کارت  مخفی» با مجموع اعداد دو کارت او، یکی باشد، او، برنده‌ی دور بازی خواهد  بود ولی اگر نباشد، او بلافاصله از بازی بیرون رفته و شانس رقبا برای  پیروزی بیش‌تر می‌شود!

بازیکنی که 3 دور بازی را ببرد (و 3 توکن دریافت کند)، برنده‌ی نهایی بازی خواهد بود.